Blosses

 bron

Een aantal weken geleden kwam er iemand naar ons toe, wij waren net klaar met school, en we waren op het station aan het wachten op onze bus. Dit meisje had een vraag aan ons. 'Zeg, zoeken jullie toevallig nog een baan?' De meisjes waar ik mee was, waren heel slim en zeiden Nee. Maar ik, die toevallig toch nog aan het zoeken was naar een baantje, zei dat eerlijk tegen haar.

Het begon heel positief. Je kunt je werktijden zelf indelen, gewoon gaan werken wanneer je daar zin in hebt, of wanneer je even vrij bent. Als je een weekje vrij wil, is dat ook geen probleem. Het betaalt goed, zo'n 10-15 euro per uur. Sceptisch vroeg ik haar, wat de baan precies was. Want een wonderbaan, zoals zij het beschreef, was waarschijnlijk te mooi om waar te zijn.

Nou, dat was het ook. Wat het precies was? In de stad gaan staan met folders, of weet ik wat voor zooi, hopen dat mensen naar je willen luisteren. In de regen, en in de kou, sta je buiten. Geen hond op straat, en jij zoekt mensen die iets willen tekenen ofzo. Als je iemand wil aanspreken, dan trekken ze hun capuchon over hun hoofd, en lopen ze gauw weg. Dat was, wat de baan eigenlijk inhield.

Ga maar eens even bij jezelf na, hoe vaak jij stopt voor iemand die zielig in de regen staat, om jou iets aan te smeren.. Juist. Wat een baan.. Ik denk dat ik toch maar even verder zoek.

En de volgende keer, zeg ik gewoon 'nee.'