Blosses

Sorry jongens, gisteren te weinig tijd gehad om het verhaal van V.Valentina erop te zetten. Het zal niet meer gebeuren. Voor degenen die het niet weten, iedere zondag komt er een nieuw deel van het verhaal Tot op het bot op mijn blog. Voor het vorige deel, klik hier. Vandaag begint het nieuwe hoofdstuk, hoofdstuk 3: The Morning After.

The morning after [1/3]
Enorm hard gezoem klinkt door de ruimte. Het is een wekker, alleen weergalmt het geluid tien keer zo hard door mijn hoofd. Ik voel de pijn. Dat geluid móét echt stoppen! Voor ik kan bedenken waar de wekker staat, is het geluid alweer verdwenen.
Maar ook zonder het geluid, doet mijn hoofd nog verschrikkelijk pijn. Dit is echt niet uit te houden. Ik ga zo snel mogelijk op zoek naar een paracetamol. Als dat ook maar een beetje kan helpen, ben ik er tevreden mee.
Ik kom omhoog en de pijn is niet meer te houden. Het liefst ga ik gelijk terug liggen. Ik probeer moed in te zamelen om toch op zoek te gaan naar een pijnstiller. Maar op het moment dat ik uit bed wil stappen, word ik teruggetrokken. Er ligt ineens iemand anders in mijn bed! Ik slaak een kort gilletje, maar zodra het licht aan gaat, is de angst er af.
'Waar ga je heen?' fluistert Riley in mijn oor.
'Ik heb iets nodig tegen die kater.' zeg ik automatisch
'Ik ga er zo wel eentje halen,' zegt hij, terwijl hij me voorzichtig kust.
'Wat doe je?' roep ik met een hoge stem als ik merk dat Riley me niet alleen wilde zoenen.
'Nou, gewoon..' zegt Riley slap.
'Echt niet,' zeg ik geïrriteerd. 'Niet met die koppijn. Ga eerder een pijnstiller voor me halen.' Ik schop de jongen uit mijn bed.
'Wat doe je?' vraagt Riley, nu ook geïrriteerd. 'Schop je me uit mijn eigen bed?'
Ik kijk om me heen, en inderdaad, ik lig helemaal niet in mijn eigen bed. Zachtjes vloek ik terwijl ik me probeer te herinneren hoe ik hier gekomen ben. Maar ik blijf steken bij het aankomen bij Scarlett en de anderen toen we naar het feestje zouden gaan. Ik kijk naar Riley die zich nu vlug aan het aankleden is.
'Kun je alsjeblieft iets tegen die kater vinden?' smeek ik Riley vanuit zijn bed.
'Zal ik dat nou wel doen?' Pest Riley me terwijl hij een stripje pillen uit zijn kledingkast haalt. Hij gooit het naar me en gretig haal ik er een pilletje uit. Normaal zou ik wel beter letten op wat ik slik, maar nu wil ik alleen maar van die hoofdpijn af.
'Dan houd ik nog wel iets van je tegoed, hoor.' zegt Riley met hetzelfde pesterige toontje terwijl hij de badkamer in loopt.
Ik glimlach, tot ik me ineens realiseer dat ik word aangestaard door de drie kamergenoten. Oeps.
'Weet je nog iets van gisteravond?' vraagt een van de jongens. Ik lach voorzichtig, maar eigenlijk vind ik het helemaal niet grappig.
'Nee,' antwoord ik beschaamd terwijl ik uit bed probeer te komen. Alsof het nog niet erg genoeg is, blijk ik alleen maar ondergoed aan te hebben. De jongens proberen hun lach in te houden, wat niet echt lukt. Ik kan wel door de grond zakken.
'Ik geef je wel wat kleren,' zegt een van de jongens. 'Dan heb je in ieder geval iets aan, als je zo naar je eigen kamer moet.' Met een rode kop knik ik en bedank ik hem gauw. Als de jongen me een paar kledingstukken geeft, pak ik ze gretig aan.
'Heb je verder nog iets nodig?' biedt de jongen aan.
'Iets waarmee ik jullie geheugen kan wissen?' grap ik stom. De jongens grinniken en dan blijft het even stil.
'Ik ben Zain, trouwens' zegt de jongen. 'Dan weet je straks aan wie je de kleren terug moet geven.'
Dan komt Riley de badkamer uit en ik verbaas me weer dat hij zó knap is. Hij bekijkt me in de kleren van Zain, lacht even en geeft me dan een lange kus.
'We moeten gaan,' zegt Riley dan. 'Dag, schat.' Hij knijpt me in mijn kont voordat hij zich omdraait en met zijn vrienden de kamer verlaat.
'Riley!' roep ik hem na, maar de jongens zijn de deur al uit. Ik sta in een lege jongenskamer, zonder enig idee hoe ik terug moet naar mijn kamer. En dat zonder gezien te worden. Het is een ramp. Gelukkig begint mijn hoofdpijn wat te zakken, maar ik geloof dat deze ochtend voor de rest niet erger kan..