Blosses

Eindelijk is het dan zo ver! Het eerste deel van Tot op het bot, geschreven door V. Valentina is te lezen! Klik verder voor het eerste deel!

Een weg, naar een totaal nieuwe wereld [1/4]
Ik doe mijn ogen dicht. Zenuwen gieren door mijn lijf. Het zal niet lang meer duren en dan ben ik er. Een angstaanjagend idee, ik weet niet wat ik kan verwachten. Maar deze spanning geeft me juist zo'n kick! Ik ben de enige in de wereld die dit ooit gedaan heeft. Ik zal mijn geheimen een heel jaar lang moeten bewaren. En het levert natuurlijk ook wat op, anders had ik er nooit voor getekend.
Ik zit met een laptop op schoot te typen. Het eerste hoofdstuk van mijn nieuwe boek. Als ik door de autoramen kijk, zie ik de lang uitgestrekte weilanden. We zijn al voorbij Londen, dus de reis zal niet lang meer duren.
Ik stop mijn laptop in de grote Burberry handtas. Internet is daar verboden, maar toch zal ik het nodig hebben om mijn verhalen op te sturen.
De Rolls Royce mindert vaart en we slaan af. Als we op een grote poort afrijden, zie ik het bord: "Thomas Kinghorn School". De chauffeur stapt uit om me aan te melden. De zenuwen zijn niet meer te houden. Nog even en ik leef in een leugen. Nog heel even en mijn eerste undercover job gaat beginnen. Angst en adrenaline mengen zich. Maar ik weet het zeker: ik ga mijn opdracht vervullen. En er komt een grote glimlach op mijn gezicht. Langzaam rijdt de chauffeur de auto over de binnenplaats. 'Mevrouw,' zegt de chauffeur als hij voor mij de deur open houdt. Ik stap uit en kijk naar mijn verblijf voor het komende jaar. Min nieuwe kostschool.
Maar ik heb niet lang de tijd om om me heen te kijken. Mijn aandacht wordt door iets heel anders getrokken. Daar zit de aller goddelijkste jongen die ik ooit heb gezien. Glanzend bruin haar schittert in de zon, en er staat een prachtige frons tussen zijn blauwe ogen. Even sta ik sprakeloos te staren en ik ben vergeten waarom ik hier ook weer ben. De jongen kijkt op van zijn studieboeken en kijkt naar me. Een warme gloed gaat door mijn buik. Hij lijkt wel uit een film. De jongen lacht zijn witte tanden bloot en knipoogt. Ik bloos en voel me geweldig. Ik weet dat ik nu al uit mijn rol ben, maar het maakt me eigenlijk niets uit.
'Ben jij Tara van der Dorst?' klinkt er vanachter met een sterk Engels accent. Ik draai me om en daar staat een meisje met een grote neus en dikke krullen. 'Ik ben Melissa Stephenson en ik ben het komende jaar je mentor om je de weg te wijzen op de Thomas Kinghorn School,' zegt het meisje met een strikte klank in haar stem. 'Ook zal ik je alle regels leren en je begeleiden met je studiewerk. Ik ben namelijk één van de besten van de klas. Volg je me naar de hoofdingang?'
Net voordat we het grote gebouw inlopen, kijk ik nog een keer achterom. Maar de jongen is verdwenen en teleurstelling overvalt me. Waarom heeft dat stomme mens het nou weer verpest? En waarom moet net zij mijn mentor worden?
We komen aan bij de receptie waar de chauffeur mijn koffers neerzet om vervolgens te vertrekken. Melissa legt me uit dat we onze elektronica moeten inleveren. Bellen mag in het weekend en voor schoolwerk heb je computers in een mediatheek. Ik leven een gloednieuwe iPhone in en ook een tablet geef ik aan Melissa. Niemand hoeft te weten dat ik mijn laptop en Blackberry gewoon houdt. Het is voor mijn werk.
'Er is ooit een meisje geschorst omdat ze meerdere keren nieuwe mobieltjes 'bleek te hebben,' vertelt Melissa terwijl ik achter haar aan loop op weg naar mijn nieuwe slaapkamer. Helaas, ik slaap bij haar. En bij hetzelfde soort type meiden als Melissa: Emily Bennett en Louise McDowell. 'Mag ik niet kiezen waar ik slaap?' vraag ik een hopeloze poging een iets beter vooruitzicht te krijgen. 'Nee.' antwoord Melissa.
Nou, dat belooft wat. Niet dus.


Maar alleen ik, de schrijfster, weet dat haar leven vanaf dit moment een enorme twist zal maken en nooit meer hetzelfde zal zijn..

V. Valentina