Blosses

Voor degenen die het niet weten, iedere zondag komt er een nieuw deel van het verhaal Tot op het bot op mijn blog, geschreven door V. Valentina. Voor het vorige deel, klik hier Vandaag het tweede deel van het vierde hoofdstuk!
(Sorry, hij wilde niet uploaden, excuses voor het een dagje te laat zijn..)

4.2
'Meisje,' zegt Scarlett lief tegen Jane die nog steeds heel erg aan het huilen is. 'Alyson en Tara gaan het terrein af, en verzamelen onze spullen. Daarna brengen we je naar je slaapkamer en gaan we naar een goede oplossing zoeken. Maar je moet me vertrouwen. Vertrouwen jullie er allemaal op dat het goed komt?' Alyson knikt braaf en als Scarlett me streng aankijkt knik ik ook. Jane stort zich, met weer een vloed van tranen, in de armen van Scarlett.
Alyson tikt me aan. Ik was even in gedachten verzonken. Ik moet mijn best doen om niet in huilen uit te barsten en ik zie dat Alyson het ook heel moeilijk heeft. Toch doen we maar wat Scarlett zegt, zij weet tenslotte wat we nu moeten doen.
Met moeite sta ik op. De schok zorgt voor een enorme hoofdpijn en even lijkt alles zwart te worden. De bodem verdwijnt onder mijn voeten en ik val naar beneden, heel diep. Ik schreeuw en angst bekruipt me. Zweet loopt langs mijn huid en ik hoor het bloed in mijn oren suizen. Ik wil gillen, maar de angst wurgt me. Dan kijk ik diep in Alysons ogen. 'Gaat het?' vraagt ze bezorgd. 'Je leek even flauw te vallen. Moet je nog even zitten?'
'Nee, het gaat wel.' zeg ik gauw omdat ik weet dat het nu niet om mij gaat, maar om de arme Jane die half in shock verkeerd.
'Mooi, dan gaan we gauw het terrein af, dan kunnen we zo snel mogelijk weer weg. Samen lopen we over het strandje. Overal liggen lege flessen drank en sigaretten. Dit is onmogelijk.
'Hoe gaan we ons DNA hier weghalen?' vraag ik bezorgd.
'Dat gaan we niet doen, de politie zal het logisch vinden dat we hier zijn geweest. Want Cameron -' en dan valt Alyson even stil. Een rare snik komt uit haar keel en ik zie dat ze haar tranen weg probeert te slikken. Maar het intense verdriet omarmt haar en ze lijkt er even in te stikken.
Maar ineens opent Alyson haar ogen weer en kijkt ze me aan. 'Eerst de rotzooi, dan pas huilen.' zegt ze, terwijl ze zich groot probeert te houden.
'We moeten ervoor zorgen dat het niet duidelijk is dat wij zo verschrikkelijk veel gedronken en geblowd hebben.' gaat Alyson door met haar uitleg. 'Zoals dit,' ze houdt mijn dure schoenen omhoog, bij één is de hak afgebroken. Wat zonde! Maar daar kan ik nu niet aan denken.
'En,' vertelt Alyson verder terwijl ze verder door het slagveld van feestafval zoekt. 'We moeten zorgen dat niet duidelijk is dat Jane hier wakker werd met een hangover'
'Wat?!' roep ik verbaasd.
'Ik kan liplezen.' bekent Alyson. 'Jane werd net wakker in die bebloede jurk en zag Cameron, toen heeft ze gelijk naar Scarlett gebeld. Maar ze kan zich niets meer herinneren van de afgelopen avond.' Ik luisterde aandachtig naar het verhaal van Alyson terwijl ik een fotocamera opraap en in de zak van mijn schooluniform doe. En terwijl ik braaf luister, denk ik aan die verdomde jurk. Hoe komt het dat Jane mijn jurk aan heeft? En hoe komt het dat al dat bloed erop zit? Angstig kijk ik hoe Scarlett haar vriendin rustig probeert te krijgen. Een dag ben ik hier en in één nacht is de hel hier losgebarsten. Nergens ter wereld had ik zoveel drama verwacht.
'Scarlett zei dat ze wist van wie die jurk was.' haalt Alyson me uit mijn gedachten. Verschrikt kijk ik haar aan.

Komende zondag het volgende deel!