Blosses

Voor degenen die het niet weten, iedere zondag komt er een nieuw deel van het verhaal Tot op het bot op mijn blog, geschreven door V. Valentina. Voor het vorige deel, klik hier. Vandaag het derde deel van het derde hoofdstuk: The Morning After.
Het verhaal heeft, zoals jullie wel gezien hebben, even een pauze gehad. Deze was ingelast om te zien of mensen dit verhaal daadwerkelijk lazen. Na een aantal reacties bleek dat dit inderdaad het geval was, dus vanaf nu gaat het verhaal weer verder!

The morning after [3/3]
Na de les lopen Alyson en ik lachend naar buiten, een boos starende Melissa negerend. Maar Scarlett die aan komt lopen, valt niet te negeren. En zodra ze ons bereikt heeft, valt ze uit tegen Alyson. 'Waarom neem jij je telefoon niet op? Ik heb je de hele tijd lopen bellen, ik heb je heel hard nodig!' roept Scarlett terwijl ze Alyson door elkaar schud.
'We hadden les,' antwoordt Alyson kalm.
'Je mag toch geen telefoon hebben hier?' praat ik dommig door het gesprek heen.
'Arghh, groentje,' zegt Scarlett chagrijnig. 'kom, we moeten gaan.' Scarlett trekt ons mee.
'We hebben gewoon les, hoor.' sputtert Alyson eindelijk tegen.
'Maar vrienden gaan altijd voor alles,' sist Scarlett ineens dreigend. 'en Jane heeft onze hulp nú nodig. Dus wij gaan haar ook nú helpen.'
En zonder nog een woord te zeggen, lopen Alyson en ik achter Scarlett aan. De weg die we lopen komt me vaag bekend voor. Maar de zwarte vlek van gisteravond zit me in de weg. Als we bij een strandje komen, speelt een wazige herinnering op in mijn hoofd. Is dit het strandje van gisteravond?
Overal ligt afval en lege drankflessen. Midden in de rotzooi zit Jane. Ze zit met haar rug naar ons toe en ze zit ineengedoken, met schokkende schouders, te huilen. We snellen gauw naar het meisje toe.
'Wat is er gebeurd?' roept Alyson oprecht bezorgd. Als we dichterbij zijn, wijst Jane voor zich uit, naar de plek waar ze naar zat te staren. Maar voordat ik kan kijken naar wat Jane zo overstuur maakt, valt mijn blik op wat ze aanheeft. Het is niet zo dat ik zo modebewust ben dat ik daar altijd op let, maar nu kijk ik er wel naar. Want het is mijn jurk. En hij zit onder het bloed.
Dan kijk ik naar het water voor ons. Daar ligt Cameron. Ze drijft in het water, haar haren dansen om haar heen. Net als de lange witte jurk die ze aan heeft - waar komt die vandaan?-  Het water golft langs haar lichaam heen. Nergens is een vis te bekennen. Haar huid is zo wit als het schuim op de golven van de zee en haar ogen staan wijd open. Ze is dood.